Tijdens de intervisiebijeenkomsten van een deel van de groep die in 2013 de opleiding van “De Verheldering” heeft gevolgd is er regelmatig ruimte om met andere vormen te experimenteren. Onlangs hebben we in het kader van de opstellingen met het Verlangen van Ruppert een blinde opstelling van trauma- overlevings- en gezond deel gedaan. De representanten wisten dus niet van zichzelf of van elkaar welk deel ze waren, en de begeleider van de opstelling ook niet. Als kijker leek het duidelijk wie het gezonde deel was: duidelijk aanwezig, positief ingesteld. Het traumadeel was ook gemakkelijk herkenbaar: in elkaar gezakt op de vloer. Het derde deel leek een beetje afwezig en ongeïnteresseerd: overlevingsdeel?
Naarmate de opstelling vorderde bleek het in eerste instantie zo mooi ogende deel echter helemaal niet gezond: het eiste steeds meer aandacht op, begon te dreinen en zelfs te dreigen wat er wel niet zou gebeuren als het te weinig aandacht zou krijgen. De vraagsteller werd hier aanvankelijk helemaal door in beslag genomen, tot op een gegeven moment doordrong dat dit helemaal niet zo’n mooi en gezond deel was. Toen dat helderder werd ontstond er een innerlijke worsteling om dit overlevingsdeel los te laten en contact te gaan maken met het gezonde deel, dat er in eerste instantie niet zo aantrekkelijk uitzag. Daarna kon er ook een beter zicht ontstaan op het traumadeel.
De hechting aan het overlevingsdeel was zo sterk dat er bij de nabespreking discussie ontstond of het wel goed is deze delen helemaal achter je te laten, of dat je er toch altijd een deel van mee moet nemen, de mooie kanten moet blijven zien etc.
Kortom een geslaagd experiment, dat de kracht van een overlevingsdeel en de moeite die het kost dit los te laten mooi illustreerde.
