Het komt bij opstellingen regelmatig voor dat je geen persoon representeert, maar een abstract begrip. Dat kan bij voorbeeld “geluk” zijn, of “tijd”, of “een last”. Onlangs mocht ik in een opstelling die Selma begeleidde “een blokkade” representeren. Ik stond meteen tussen de vraagsteller en het verlangen, daarmee letterlijk voorkomend dat de vraagsteller contact met het verlangen zou maken. Naar de vraagsteller voelde ik me groot en overweldigend sterk, maar toen ik voorzichtig naar het verlangen keek voelde ik me kleiner worden en veranderde ik van groot en overweldigend sterk naar klein en overweldigend verdrietig. Daarop volgde een proces waarin de vraagsteller langzaamaan contact kon maken met haar verdriet, tot het niet meer overweldigend was, maar er ook een mooie onderlaag van doorgegeven liefde vanuit de voorouders tevoorschijn kwam. De vraagsteller kon daarop mooi contact maken met haar verlangen en de opstelling eindigde met een prachtige stilte.
Het hoeft dus lang niet altijd zo te zijn dat uit een opstelling heel precies duidelijk wordt wat zo’n abstractie voorstelt. Het kan genoeg zijn om het bijbehorende gevoel naar boven te halen.
