De afgelopen week hadden we na twee mooie opstellingen nog wat tijd over en bespraken we wat iedeeën over een extra “korte” opstelling. Wat we vaak doen is een “heden – verleden” opstelling waarin de vraagsteller tussen zijn/haar heden en verleden staat en beurtelings contact maakt met deze representanten. Nu kwam het idee boven borrelen om een moederrij op te stellen, omdat we (afgezien van mezelf) met allemaal vrouwen waren. Dat bleek een gouden greep.
Meteen na het opstellen van een reeks van 5 vrouwen gingen deze allemaal bewegen. Sommigen (vooral die in het verre verleden) bewogen achteruit, sommigen deden een stap opzij, uit de rij. De daardoor vrijgekokmen plaats werd vervolgens ingenomen doordat de eerstvolgende moeder naar voren stapte.
Het is elke keer weer verrassend dat dit kan gebeuren terwijl er géén voorgesprek is geweest en er géén vraag is gesteld. Alleen het neergezet worden op een bepaalde plaats is blijkbaar voldoende om iets te voelen van de persoon die gerepresenteert wordt.
Het verloop van de opstelling zal ik hier niet beschrijven, maar het was voor alle betrokkenen een indrukwekkende ervaring om deze rij te zien en de onuitgesproken verstrikkingen en verstoringen van de ordening te ervaren.
Extra mooi was de toevoeging van de vraagstelster die duidelijk maakte hoe goed deze ordening klopte met de geschiedenis van haar familie.
Een mooie afsluiting dus van deze workshopavond!